Rozdział 1

Witam! Oto mój pierwszy rozdział opowiadania, które jest dla mnie bardzo ważne. Pisałam prototyp właściwie w każdej wolnej chwili, ale niestety stwierdziłam, że jest beznadziejne. Dlatego piszę tutaj "nowszą" wersję, która mniej więcej opiera się na nim. Mam nadzieję, że się wam spodoba! :3 Dobra, dosyć marudzenia, zapraszam do czytania!    Isa

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wybiło siedem minut po pierwszej. Po raz kolejny obudziła się z krzykiem ze "snu".
- Luna..? - Hermiona spojrzała na nią zaspana i przetarła oczy. Patrzyła na nią chwilę, po czym wstała z łóżka i podeszła do niej.
Usiadła obok i przytuliła mocno do siebie. - Już w porządku. To tylko zły sen.
- Przepraszam. - szepnęła.
- Za co?
- Znowu Cię obudziłam. - wtuliła przerażoną twarz w ramię brunetki.
- To nie Twoja wina. - przerwała na chwilę. - Co tym razem Ci się przyśniło? - wyczuła jak drobne ciało białowłosej zadrżało. - Opowiedz mi. Zrobi Ci się trochę lżej. - powiedziała spokojnie, dalej mocno ją przytulając.
- To co ostatnio.. Byli tam. Cała trójka. - wyprostowała się i spojrzała w jej brązowe oczy. - A potem Jim.. - przerwała. - Zabił mnie.
- Luna.. Musisz powiedzieć o tym profesor McGonagall. Ona Ci pomoże.
- Nie. - wstała z łóżka i na drżących nogach, przeszła się po pokoju. - Tylko On jest mi w stanie pomóc.. - przerwała. - ..a ja do Niego nie pójdę. - przeniosła na nią wzrok. - On już tego nie chce. Nie chce słuchać o moich problemach, w ogóle mnie nie chce.
- Ale jest Twoim profesorem. Będzie musiał Ci pomóc.
- Hermiona.. - głos jej się załamał. - Nawet mnie nie wpuści..
- Dlatego ja pójdę z Tobą. - uśmiechnęła się do niej. - A teraz chodź. - wystawiła ręce, jakby chciała ją przytulić, a Luna podeszła do niej i wtuliła się. Hermiona była ostatnią osobą, której ufała. Tylko ona spośród wszystkich uczniów wiedziała, co się wydarzyło między nimi i co zdarzyło się w wakacje. Gdyby straciła jeszcze ją, to z czystym sumieniem mogłaby pójść do Czarnego Pana i wystawić się na pierwszy ogień.
- Luna? - brązowowłosa machała ręką przed jej oczami, a ona uśmiechnęła się lekko.
- Wybacz, zamyśliłam się. - Rozmawiały jeszcze przez chwilę, aż w końcu poszły spać. Reszta nocy upłynęła im spokojnie i dopiero nad ranem Luna poczuła jak ktoś ją szarpie za ramiona.
- Wstawaj! - słyszała głos Hermiony. Otworzyła oczy i ujrzała burzę loków.
- Co się dzieje? - podniosła się do siadu i przetarła zaspane oczy.
- Wstawaj tylko szybko! - Hermiona z prędkością światła  zbierała swoje rzeczy. - Zaspałyśmy!
- Co? Czemu wcześniej mnie nie obudziłaś? - wstała jak oparzona i ruszyła do łazienki.
- Wierz mi, że próbowałam. - stanęła koło łóżka. - Czekam w salonie. Tylko się pośpiesz! - ostatnie zdanie wykrzyczała już zza drzwi ich dormitorium. Po paru minutach Luna była gotowa i stanęła obok niej.  - Chodźmy.
- Co mamy pierwsze? - zapytała, biegnąc za Hermioną.
- Obronę..
- Świetnie.. - burknęła i po chwili wpadły do sali.
- Przepraszamy za spóźnienie, profesorze. - kiedy brązowowłosa mówiła, Luna zajęła miejsce w ostatniej ławce w lewym rzędzie, a po chwili Hermiona do niej dołączyła. Ku ich zdziwieniu zajęcia prowadził profesor Snape.
- Granger i Moore. - warknął. - Dlaczego mnie to nie dziwi? - podszedł do nich, gromiąc wściekłym spojrzeniem. - Skoro tak bardzo lubicie się razem spóźniać to ucieszy was fakt, że razem napiszecie referat na trzy rolki pergaminu z dzisiejszej lekcji. - odwrócił się i ruszył przed siebie. - Ponadto Gryffindor traci 40 punktów za wasze spóźnialstwo.
- Dupek.. - pomyślała, a Hermiona tylko na nią spojrzała. Lekcja dłużyła im sie bardziej niż zazwyczaj. Po obronie miały jeszcze runy, eliksiry, numerologie i transmutacje.
- I to jest tyle, jeśli chodzi o dzisiejsze zajęcia. Możecie już iść. - uśmiechnęła się do nich McGonagall. - Moore. - zwróciła się do niej. - Prosiłabym, abyś została.
- Dobrze, pani profesor. - odpowiedziała, zastanawiając się o co chodzi. Kiedy sala w końcu się opróżniła, profesor podeszła do niej.
- Wszystko u Ciebie w porządku, Luna? - spojrzała na nią badawczo.
- Tak, pani profesor. Czemu pani pyta?
- Wiesz.. w związku z ostatnimi wydarzeniami. - przerwała. - Chciałam się tylko upewnić.
- Pani profesor.. - zacisnęła rękę w pięść. - To jest ostatnia rzecz, o której chce rozmawiać. Proszę mi wybaczyć. - nie czekając na reakcje opiekunki jej domu, wyszła. Przed salą czekała na nią Hermiona.
- Coś się stało? - ruszyła za Luną.
- Ciągle to samo. Szczerze mam już dość tej całej troski. To wcale nie pomaga.
- Ale wiem kto Ci pomoże. - chwyciła ją za rękę, zatrzymując. - Idziemy. - pociągnęła ją w przeciwną stronę.
- Hermiona, proszę Cię.. To naprawdę zły pomysł. - powiedziała błagalnie, jednak ona zatrzymała się dopiero przed drzwiami gabinetu.
- Ja mam zapukać czy Ty to zrobisz? - spojrzała na nią i westchnęła, po czym zapukała. Po dłuższej chwili w drzwiach stanął wysoki, czarnowłosy mężczyzna.
- Granger.. - syknął cicho, jakby zaraz miał zwymiotować. - Nie dość, że muszę znosić was podczas zajęć to jeszcze mnie nachodzicie po godzinach.  - zmierzył je wzrokiem. - Czego chcecie?
- Luna potrzebuje pana pomocy. - weszła do środka, ciągnąc za sobą białowłosą. Snape zamknął drzwi i westchnął, odwracając się.
- A więc czym mogę służyć? - uśmiechnął się kpiąco.
- Luna ma koszmary, budzi się przez nie w nocy. - Hermiona  patrzyła na niego wyczekująco, aż w końcu po chwili odezwał się.
- Żartujecie sobie ze mnie?! - zmierzył je wzrokiem. - Przychodzicie tu tylko dlatego, że Moore ma koszmary?
- Mówiłam Ci, że to bezsensu.. - powiedziała cicho białowłosa i ruszyła w stronę drzwi.
- To nie są zwykłe koszmary, profesorze. - spojrzała w stronę swojej współlokatorki. - Luna powiedz mu w końcu o wszystkim! - warknęła poirytwana. Denerwowały ją ciągłe sekrety i niedomówienia.
- Po pierwsze Granger więcej szacunku! Gryffindor traci 20 punktów. Po drugie wyjdź stąd, a Ty Moore wszystko mi wyjaśnij.
- Nie ma takiej potrzeby.. - głos Luny był cichy, jakby bała się w jego obecności odzywać. W tym samym czasie Hermiona opuściła gabinet. Severus w końcu podszedł do niej i złapał ją za rękę, po czym posadził na jednym z foteli.
- Czekam. - jego głos był o wiele spokojniejszy, niż jeszcze chwilę temu.
- Nie jestem pewna czy profesor Dumbledore byłby zachwycony. - nawet nie patrzyła w jego stronę. Snape trochę poirytowany wszedł po prostu do jej głowy. Nie spodziewał się tego co tam zastał..