Rozdział 11

Witajcie miśki! Nawet nie wiecie jak bardzo brakuje mi tego cholernego laptopa.. Pisanie na telefonie nie jest jakoś super wygodne i za wszelakie błędy przepraszam. Ah no i jeszcze jedno! Nie mam możliwości sprawdzenia ile napisałam, dlatego też rozdział może być dłuższy bądź krótszy. To zależy ile wepchnę do rozdziału. Nie przedłużając - zapraszam! :3

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Luna stała pośrodku niczego. Wypełniała ją pustka w środku jak i na zewnątrz. Dookoła niej zaczęły pojawiać się pewne obrazy, urywki jej własnych myśli - horkruksy, Voldemort, ona sama, Severus..
Krążyły wokół niej. Ah, tyle myśli kłębiło jej się w głowie! Zamknęła oczy, a kiedy je otworzyła ujrzała rozmazany, szary sufit. Ruszyła ręką czując zesztywniałe mięście i coś.. skórzanego. Szarpnęła drugą ręką - to samo. Była związana. Uniosła głowę, próbując usiąść. Na szczęście więzy pozwoliły jej podnieś się do siadu. Rozejrzała się dookoła, a jej wzrok stawał się ostrzejszy z każdą sekundą. Spojrzała na skórzane opaski i podjęł próbę uwolnienia się. Merlinie jaka była szczęśliwa, kiedy jej chude nadgarstki wyślizgnęły się z ucisku! Od razu rozpięła pozostałe i wstała na równe nogi. Jej równowaga była nie najlepsza, ale zdołała ustać w jednym miejscu, a to już coś. Wzrokiem jeszcze raz przeszukała pokój i nie natknęła się na nic, co pomogłoby się jej obronić w razie zagrożenia. No trudno. Ruszyła w stronę drzwi i kładąc dłoń na zimnej gałce, otworzyła je cicho. Wyjrzała czujnym okiem, ale prócz samotnych, ciemnych ścian nie dostrzegła nikogo. Nie znaczyło to jednak, że jest sama, a wręcz przeciwnie. Przemknęła na palcach przez korytarz, zatrzymując się dopiero przy kolejnej parze drzwi. Słysząc czyjeś głosy zbliżyła się, nasłuchując rozmowy.
- Musimy zastanowić się co dalej. - była pewna, że słyszy dyrektora.
- Czy Wy się słyszycie? Nie sądzicie chyba, że ta głupia, mała Gryfonka zrobiłaby coś takiego przez własne "widzimisie". - prychnęła w myślach. Severus jak widać trzymał przy swoim, jednak jego głos i on to było coś czego potrzebowała w tej chwili najbardziej.
- Ależ skąd Severusie, jednak musisz przyznać, że Minerwa widziała ją na własne oczy. Chciałbym, abyś dowiedział się w delikatny sposób co tak naprawdę się wydarzyło. Mogę na Ciebie liczyć, prawda?
- Oczywiście, ale pamiętaj Albusie. Ona.. - niestety nie dane było mu dokończyć.
- Nie chciałbym przerywać tej cudownej dyskusji, jednakże mamy gościa. - Alastor w tym samym momencie otworzył drzwi, a Luna stanęła przed całą masą par oczu, lustrujących ją niczym intruza. Ale czy miała prawo żądać czegoś innego? Po tym co zrobiła?
- Ah, panna Moore. - uśmiechnął do niej Dumbledore. - Jak widze już się obudziłaś. To dobrze. - pogładził swoją długą, szarą brodę.
- Nie musi pan być taki miły. - przymknęła oczy, by po chwili niechętnie je otworzyć. - Pamiętam co się wydarzyło.
- Wszyscy pamiętamy co zrobiłaś, Moore. - rzucił Moody. Jego słowa odbiły się echem w jej głowie. Ona zrobiła? Zaraz! Przecież to nie ona.. nie z własnej woli. Mimo wszystko zignorowała chęć wykrzyczenia im tego  twarze.
- Profesorze, mogłabym z panem porozmawiać? - spojrzała w te cudowne, czarne oczy.
- Słucham.
- Ale.. w cztery oczy. - poczuła na sobie wzrok kilku osób, ale puściła to w niepamięć. Miała przecież większe zmartwienia. Severus kiwnął tylko głową i wrócił razem z nią do pokoju, w którym się obudziła.
- O co chodzi?
- Sev.. ja tego nie zrobiłam. - spojrzała na niego z powagą.
- Wiem o tym. - uśmiechnął się wrednie. - Ty byś się nie zdobyła na zabicie kogokolwiek. Nawet Czarnego Pana.
- Ale oni.. - opuściła głowę w dół.
- Nie przejmuj się tym. Załatwie to. - miał już wychodzić, kiedy nagle usłyszał znowu jej głos.
- On to zrobił..
- Dlaczego? - stanął w miejscu.
- Żeby mnie ukarać.. - przerwała na chwilę. - Miałam przekonać wszystkich, żeby się poddali, ale graniczy to z cudem. Dlatego ukarał mnie zabijając Cho moimi rękoma. - po policzku spłynęła jej łza. Snape odwrócił się, podszedł i objął ją ramionami, przytulając do siebie. - Nie chce już nikogo nigdy skrzywdzić.
- Nie będziesz musiała. Nauczę Cię jak się przed nim bronić, jak nie dopuścić go do umysłu. - odsunął się od niej i skierował do drzwi. - Porozmawiam z Dumbledorem.
- Dziękuje, Sev. - patrzyła na niego, dopóki nie zniknął.
W końcu po dwóch dniach wróciła do Hogwartu. Była wdzięczna McGonagall, która zadbała o to, aby nikt nie wiedział, że to ona jest winna śmierci Cho. Nie zniosłaby odrzucenia swoich przyjaciół, a gdyby wiedzieli na pewno tak by się stało. Siedziała w pokoju wspólnym, kiedy nagle wszedł Harry.
- Harry. - uśmiechnęła się do niego lekko.
- Gdzie byłaś? - spojrzał na nią oczami przepełnionymi pustką.
- Ja.. musiałam opuścić Hogwart na trochę. - patrzyła jak siada obok niej i opiera głowę, wzdychając.
- Cho nie żyje.
- Tak, wiem. Przykro mi, Harry. Wiem ile dla Ciebie znaczyła. - położyła dłoń na jego ramieniu.
- Nie wiesz. Nigdy Cię nie ma, kiedy Cię potrzebuje. - spojrzał na nią z wyrzutem.
- Harry wiesz, że to nie tak.. Ale hej. Jestem tu. - usiadła bliżej i przytuliła go. - I będę dalej. - brunet nic nie powiedział tylko ukrył twarz w jej włosach. Luna dobrze wiedziała jak bardzo jest mu ciężko i czuła się jeszcze gorzej wiedząc, że to z jej rąk.. to przez to, że nie dała rady ich przekonać.
- Przepraszam. Po prostu tęsknie za nią. - powiedział cicho.
Siedzieli i rozmawiali o wszystkim i niczym, nie poruszając więcej tematu Krukonki. W końcu jednak zrobiło się późno i zważywszy na to, że jutro są zajęcia musieli iść spać. Luna weszła do dormitorium i kiedy zauważyła śpiącą już Hermionę, uśmiechnęła się. To co jest teraz miało się niedługo skończyć. Czarny Pan szykował atak, a do zniszczenia go potrzebowali horkruksów. Jednak skąd mieli wiedzieć ile jeszcze muszą zniszczyć?

Stała przed biurkiem w dużym, granatowym pomieszczeniu. Przed nią leżały różne przedmioty. Było ich dokładnie siedem. Przyjrzała się im, czując w nich cząstke siebie. I wtedy obudziła się w dormitorium. Czyżby kolejne wspomnienie Voldemorta? Niestety nie miała czasu ani ochoty teraz o ty  myśleć. Umyła się, ubrała i ruszyła biegiem na zajęcia. A śniadanie? No cóż. Spróbuje następnym razem wstać wcześniej.
Po Transmutacji, Runach, Opiece Nad Magicznymi Stworzeniami, OPCM i wróżbiarstwie w końcu nadszedł czas na obiad! Na Wielkiej Sali znalazła się jako jedna z pierwszych uczniów. Usiadła przy stole i zajęła trzy dodatkowe miejsca, na których po chwili zasiedli Ron, Hermiona i Harry.
- Znowu nie było Cię na śniadaniu. - Hermiona obrzuciła ją szybkim spojrzeniem.
- Zaspałam. - uśmiechnęła się, patrząc przeraszająco.
- No tak. Mogliśmy się spodziewać. - zaśmiał się Ron, nakładając sobie paszteciki na talerz.
- Harry zjedz coś. - odezwała się Hermiona.
- Nie mam ochoty. - burknął, bawiąc się widelcem.
- Albo zjesz po dobroci albo wepchniemy Ci jedzenie na siłę. Przysięgam, że nie jest to przyjemne. - Luna wpatrywała się w niego. W końcu udało jej się go przekonać.

Przez parę następnych dni nie widziała się z Severusem, ale za to spędzała dużo czasu z Harrym, próbując poprawić mu humor. Dostrzegła, że zaczął się częściej uśmiechać przynajmniej przy niej.
Po zajęciach i obiedzie poszli na spacer. Niestety Ron i Hermiona mieli już inne plany, ale co zrobić? Tacy są zakochani. Wolą po prostu przebywać w swoim towarzystwie.
- O czym myślisz? - z zamyślenia wyrwał ją głos Harry'ego.
- O Hermionie i Ronie. - uśmiechnęła się. - Są razem szczęśliwi.
- Tak to prawda. Nigdy bym nie pomyślał, że będą razem. Tak bardzo się od siebie różnią.
- I to ich do siebie przyciągnęło.
- Tak sądzisz? - spojrzał na nią i mimowolnie uśmiechnął się, na co kiwnęła głową.
- Przeciwieństwa się przyciągają. Tak już jest.
- Myślisz, że między mną i Cho było tak samo? - to pytanie, które jej zadał zbiło ją trochę z tropu.
- Myślę, że tak. Harry ona zawsze będzie przy Tobie. - dotknęła jego torsu. - W Twoim sercu. - przytuliła go. - Zobaczysz, wszystko się ułoży.
- Mam nadzieję.
Spacerowali dopóki nie zaczął padać deszcz. Biegli do Hogwartu, by nie zmoknąć za bardzo. W końcu znaleźli się w środku i po paru minutach ogrzewali się przed kominkiem w pokoju wspólnym.
- Było tak ładnie. Nie spodziewałam się, że zacznie padać.. - skrzywiła się, a jej ciało zadrżało.
- Zimno Ci? - spojrzał na nią z troską.
- Tylko trochę. Zaraz pójdę przebrać się w suche ubrania i będzie dobrze. - uśmiechnęła się, a on przytulił ją.
- Dziękuje.
- Za co?
- Pomogłaś mi uporać się z problemami. Teraz jest lepiej. - westchnął.
- Jesteś dla mnie ważny. Nie mogłabym Cię zostawić.
- Ty dla mnie też. - w końcu Luna wstała.
- Czas się przebrać. - uśmiechnęła się. - Tobie też to radzę.
- Poczekaj.. - wstał i złapał ją za ręke, a ona zdziwiona patrzyła na niego. - Jesteś dla mnie naprawdę ważna.
- Wiem, Harry.  W końcu jesteśmy przyjaciółmi.
- Nie rozumiesz. - spojrzał w jej zielone oczy. - Jesteś dla mnie najważniejsza.
- Harry.. - powiedziała cicho, zaskoczona obrotem spraw. - Nie.. Harry to się nie uda. - pokręciła przecząco głową i cofnęła się.
- Dlaczego nie?
- Bo traktujesz mnie jak nagrodę pocieszenia, poza tym kocham kogoś innego.
- Kogo? - zmrużył oczy, wpatrując się w nią.
- Kogoś.. innego. - odwróciła od niego wzrok, a on przybliżył się, patrząc na nią twardo i powtórzył.
- Kogo?